موضوع: چرا زنان ایرانی در اشعار خود، زن نیستند؟ ؛ بررسی جایگاه نوشتارِ زنانه در شعر امروز ایران
سخنران: سپیده جدیری
از سپیده جُدیری، شاعر، مترجم و فعال حوزه‌ی زنان، تا کنون ده کتاب منتشر شده است که در آن میان شش مجموعه شعرِ او و ترجمه‌ای از گزیده‌ی اشعار “ادگار آلن پو” نیز به چشم می‌خورد.
شعر بلندِ “چاک” از کتابِ “و غیره”ی سپیده جدیری، از سوی بنیاد خوویانوس در اسپانیا به عنوان “بهترین شعر جهان در سال ۲۰۱۵” شناخته شد و جایزه‌ی نقدی و لوح تقدیر این بنیاد را از آن خود کرد. همچنین دیگر سروده‌ی بلند او با عنوان “گوشت” در سال ۲۰۱۶ در زمره‌ی اشعار منتخب پروژه‌ی “زنان خطرناک” دانشگاه ادینبورو اسکاتلند قرار گرفت. جدیری در نوامبر سال ۲۰۱۷ با رأیِ زنان پناهنده‌ی عربِ مقیم گلاسگو به عنوان شاعر بین‌المللی برای پروژه‌ی “صداهای بسیارِ” انجمن قلم اسکاتلند انتخاب و دعوت شد که با حضور در دانشگاه گلاسگو با جمع این زنان در تعامل باشد و برایشان از شعرهایش بخواند که الهام‌بخش سرودن شعرهای گروهی از سوی آنان شد. از دیگر فعالیت‌های او در اروپا و آمریکای شمالی همچنین می‌توان به شعرخوانی‌اش در سال ۲۰۱۷ در پارلمان اسکاتلند به مناسبت “روز جهانی نویسنده‌ی زندانی” در حضور برخی اعضای پارلمان، اعضای عفو بین‌الملل و انجمن قلم آن کشور؛ برگزاری “ضدِّ کارگاه شعر” در کتابخانه‌ی کوکیتلام شهر ونکوور کانادا در سال ۲۰۱۴ ، سخنرانی با موضوع شعر ایستادگی ایران در دانشکده‌ی سواس دانشگاه لندن در همان سال و همچنین سخنرانی درباره‌ی “نوشتارِ زنانه در شعر شاعران ایرانی” در کتابخانه‌ی ایرانیان اشتوتگارت در سال ۲۰۱۶ اشاره کرد. او بنیانگذار جایزه‌ی شعر زنان ایران (خورشید)، عضو هیئت داوران جایزه‌ی شعر خبرنگاران در ایران و عضو هیئت داوران جایزه‌ی شعر ژاله‌ی اصفهانی در لندن بوده و در سال‌های سکونتش در اروپا، مسئولیت صفحات ادبیات مجله‌ی شهروند بی سی کانادا را به عهده داشته است. جدیری و همسرش احسان عابدی به مدت دو سال، نویسندگانِ مهمان انجمن قلم در ایتالیا بودند و هم‌اکنون همراه با فرزندشان در واشنگتن دی سی زندگی می‌کنند.