موضوع: نگاهی به دانشگاه، به عنوان دانشجو و استاد، در یک گستره زمانی ۵۰ ساله
سخنران: محمد هادی هادی زاده یزدی
متولد نهم تیرماه ۱۳۲۶ در مشهد. تحصیلات ابتدائی، متوسطه وعالی تا مقطع لیسانس در مشهد
خدمت سربازی از مهر ۱۳۴۹ تا مهر ۱۳۵۱
عزیمت به آمریکا برای ادامه تحصیل در آذرماه ۱۳۵۱، تا تیرماه ۱۳۵۷، و اخذ دکترای فیزیک هسته ای از دانشگاه اوهایو. مراجعت به ایران در ۲۲ شهریور ۱۳۵۷. هجرت ۵ سال و نیمه به اروپا و آمریکا از تیر ۱۳۸۲ تا آبان ۱۳۸۷. بازنشسته از ۳۱ تیر ۱۳۹۶ با مقام استادی
ازسران نهضت آزادی ایران
تحصیلات دانشگاهی من در دانشکدۀ علوم دانشگاه فردوسی مشهد در مهرماه ۱۳۴۵ در رشته فیزیک آغاز، و در خردادماه ۱۳۴۹ به پایان رسید. در نخستین سال های آن دوره، مرحوم دکتر علی شریعتی در دانشکدۀ ادبیات شروع به کار کرده و حضور او امواجی عقیدتی و سیاسی در محیط دانشگاه پدید آورده بود. بعد ها دیدیم که گروه های مبارز چریکی، سربازگیری چشمگیری از دانشگاه فردوسی عایدشان شد. شروع کار من در دانشگاه فردوسی همزمان بود با اوجگیری خیزش های منتهی به انقلاب ۲۲ بهمن که، لاجرم، هیچ کلاس و درسی را تا اسفند ۱۳۵۷ در برنداشت. فاصله زمانی اسفند ۱۳۵۷ تا اردیبهشت ۱۳۵۹(شروع انقلاب فرهنگی)، شاهد یک دوره نیم-بند آموزشی و فضای پرتنش سیاسی بود که در آن سه دسته دانشجویان مطیع و طرفدار نظام جدید، فدائیان خلق، و مجاهدین خلق بود با هم رقابت میکردند.
تعطیلی ۳ ساله دانشگاه ها و ظهور ستاد – و پس از آن – شورایعالی انقلاب فرهنگی، محیط دانشگاه ها را چنان متحول، و گاه آشوبناک، کرد که ثمرۀ آن، علاوه بر تغییرات کمی و کیفی در امر آموزش، اوضاع اجتماعی ایران را نیز دستخوش تغییران منفی و مثبتی کرد.