برقراری یک جامعه مدنی پویا و نیرومند در ایران، از طریق توانمند سازی شهروندان و ترویج فرهنگ حقوق بشر از اهداف کمیبه حقوق بشر است
متن کامل اعلامیه جهانی حقوق بشر به زبان فارسی
متن کامل اعلامیه جهانی حقوق بشر به زبان انگلیسی
متن سخنرانی ویکتور هوگو در مجلس فرانسه در سال 1850 که از آن به عنوان یکی از تاثیرگذارترین سخنرانی‌های تاریخ یاد می‌شود :
برای پی ریزی جامعه ای بکوشیم که در آن حکومت بیشتر از یک قاتل عادی حق قاتل شدن نداشته باشد، و وقتی که بصورت حیوانی درنده عمل کند، با خودش نیز چون حیوانی درنده عمل شود.
برای پی ریزی جامعه ای بکوشیم که در آن جای کشیش در کلیسای خودش باشد و جای دولت در مراکز کار خودش، نه حکومت در موعظه مذهبی کشیشان دخالت کند و نه مذهب به بودجه و سیاست دولت کاری داشته باشد….ادامه اینجا کلیک کنید.
**************************************************************
بیانیه اعتراضی کانون مدافعان حقوق بشر:
به آزار و اذیت زندانیان سیاسی پایان دهید
کانون مدافعان حقوق بشر با انتشار بیانیه‌ای خطاب به مسئولین قضائی و روسای زندان‌ها نسبت به نقض گسترده حقوق زندانیان سیاسی در بند اعتراض کرد. در این بیانیه با اشاره به وضعیت خالد پیرزاده، نصرالله لشنی، سهیلا حجاب و محمد نجفی زندانیان سیاسی در بند، نسبت به نقض آشکار حقوق بشر آنها هشدار داده است.کانون مدافعان حقوق بشر به ریاست شیرین عبادی حقوقدان و برنده جایزه صلح نوبل، در این بیانیه ضمن اعلام نگرانی از وضعیت جسمی زندانیان سیاسی نسبت به عدم رسیدگی به خواسته‌های به حق آنها شدیداً انتقاد کرده و توجه مسئولین قضائی و روسای زندان‌ها را به رعایت قوانین و موازین بین‌المللی حقوق بشر جلب کرده است.متن کامل این بیانیه را در ادامه بخوانید:
عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل برای چهار سال آینده، خشم و انتقاد فعالان حقوق زنان و سازمان‌های حقوق بشر را به دنبال داشته است.
گروه “دیده‌بان سازمان ملل متحد”، از انتخاب ایران به عضویت نهادی که وظیفه‌اش ارتقای برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان است، به شدت انتقاد کرد و از سفیر آمریکا و اتحادیه اروپا خواست که عضویت ایران را محکوم کنند.
این سازمان غیردولتی مدافع حقوق بشر که بر عملکرد سازمان ملل نظارت می‌کند همچنین خواهان علنی شدن آرای کشورها شده است.
ایران با کسب ۴۳ رای، روز چهارشنبه اول اردیبهشت به مدت چهار سال عضو “کمیسیون مقام زن سازمان ملل” شد.
ادامه از سایت بی بی سی
*******
نوال سعداوی درگذشت؛ ‘من با صدای بلند حرف می‌زنم، چون عصبانی هستم
صداقت بی‌رحمانه و تعهد بی‌وقفه او در بهبود حقوق سیاسی و جنسی زنان الهام بخش نسل‌ها بود
آنها گفتند تو زنی وحشی و خطرناک هستی.”من حقیقت را می‌گویم. و حقیقت وحشی و خطرناک است.”این سخنان نوال سعداوی بود که در ۸۹ سالگی درگذشتپزشک، فمینیست و نویسنده پیشگام مصری، دهه‌ها تجربیات و دیدگاه‌های خود را در داستان‌ها، مقاله‌ها، زندگی‌نامه‌هایش به اشتراک گذاشت و همیشه با اشتیاق در نشست‌ها حاضر می‌شد.صداقت بی‌رحمانه و تعهد بی‌وقفه او در بهبود حقوق سیاسی و جنسی زنان الهام بخش نسل‌ها بود.اما جسارت او برای بیان حرف‌های خطرناک باعث سرازیر شدن خشم به سویش شد. تهدید به مرگ و زندانی هم شد.امنیه امین، دوست نوال سعداوی در سال ۲۰۲۰ به بی‌بی‌سی گفت “او با روحیه مبارزه‌طلبی به دنیا آمد.””افرادی مانند او نادر و کم‌پیدا هستند.”نوال سعداوی در سال ۱۹۳۱ در دهکده‌ای حومه قاهره متولد شد و دومین فرزند از خانواده‌ای با ۹ فرزند بود، اولین رمانش را در سن ۱۳ سالگی نوشت. پدرش یک مقام کم پول دولتی بود، در حالی که مادرش از یک خانواده ثروتمند بود.خانواده‌اش سعی کردند او را در ۱۰ سالگی وادار به ازدواج کنند اما او مقاومت کرد و مادرش هم از دخترش حمایت کرد.سعداوی نوشته است که مادر و پدرش او را به تحصیل تشویق کردند، اما او در همان کودکی دریافت که دختران نسبت به پسران کم ارزش‌تر هستند. او بعدها گفت چطور وقتی مادربزرگش به او گفته بود “یک پسر حداقل ۱۵ دختر می‌ارزد … دختران آفت هستند”، پایش را با خشم به زمین کوبیده است.دکتر امین می‌گوید: او اگر چیز اشتباهی را می‌دید، نظرش را می‌گفت، نمی‌توانست نادیده بگیرد.”یکی از تجربیات تلخ کودکی نوال سعداوی این بوده که در شش سالگی ختنه شد.در کتاب چهره پنهان حوا، روش دردناک این کار را در کف حمام در حالی که مادرش در کنارش بود توصیف کرد.او در طول عمرش علیه ختنه زنان فعالیت کرد و گفت ختنه زنان، ابزاری برای
.ستم کردن به زنان است.ختنه زنان در سال ۲۰۰۸ در مصر ممنوع شد اما سعداوی ادامه انجام آن در کشور را محکوم کرد
نوال سعداوی در سال ۱۹۵۵ در رشته پزشکی از دانشگاه قاهره فارغ التحصیل شد و به عنوان پزشک کار کرد و سرانجام تخصص روانپزشکی گرفت.او بعدا مدیر بهداشت عمومی دولت مصر شد، اما در سال ۱۹۷۲ پس از انتشار کتابش با عنوان “زن و جنس” که علیه ختنه زنان و ستم جنسی علیه زنان بود، برکنار شد.او پایه‌گذار مجله سلامت شد که چند سال بعد آن را تعطیل کردند.او به فعالیت‌های خود و نوشتن ادامه داد و در سال ۱۹۷۵ زنی در نقطه صفر را منتشر کرد، رمانی بر اساس روایت زندگی واقعی زنی که در انتظار اعدام بود.چهره پنهان حوا را سال ۱۹۷۷ نوشت که در آن تجاربش را به عنوان یک پزشک روستا از موارد آزار جنسی، “قتل‌های ناموسی” و فحشا نوشت. چاپ کتاب با واکنش خشمگینانه مواجه شد، منتقدان او را به تقویت کلیشه‌های رایج در باره زنان عرب متهم کردند.در سپتامبر ۱۹۸۱، سعداوى در برخورد با مخالفان در زمان ریاست جمهوری انور سادات دستگیر و به مدت سه ماه زندانی شد. در آنجا خاطراتش را با استفاده از مداد ابرو که توسط یک کارگر جنسی زندانی، به طور پنهانی به او داده شده بود، روی کاغذ توالت نوشت.دکتر امین می‌گوید: “او کارهایی را انجام داد که مردم همین طوری جرات انجام آن را نداشتند، اما برای او کاری طبیعی بود.””او به دنبال شکستن قوانین یا مقررات نبود، می‌خواست حقیقت را بگوید
پس از ترور سادات، سعداوی آزاد شد اما کارهایش سانسور و کتاب‌هایش ممنوع شدند.در سال‌های بعد، او چند بار از سوی بنیادگرایان تهدید به مرگ شد، دادگاهی شد و سرانجام مجبور شد به آمریکا برود.او از آنجا به حملات خود علیه دین، استعمار و دورویی غربی‌ها ادامه داد. او علیه حجاب حرف زد اما علیه آرایش و لباس‌های باز زنان هم موضع گرفت، کاری که باعث ناراحتی فمینیست‌ها شد.وقتی زینب بداوی، مجری بی‌بی‌سی در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۸ پیشنهاد کرد که لحن انتقادهای خود را ملایم کند، نوال سعداوی پاسخ داد: “نه. من باید صریح‌تر، و تهاجمی‌تر باشم، چون جهان دارد پرخاشگرتر می‌شود، و ما به مردم
نیاز داریم تا با صدای بلند علیه بی عدالتی صحبت کنند.””من با صدای بلند حرف می‌زنم، چون عصبانی هستم
https://www.bbc.com/persian/world-features-56475681
شماری از زندانیان محبوس در اوین هم این بیانیه را امضا‌ء کردند
همزمان با آغاز سال ۱۴۰۰ خورشیدی، شماری از زندانیان سیاسی محبوس در زندان‌های مختلف ایران با انتشار بیانیه‌ای، از آغاز اعتصاب غذای سه روزه خود به «یاد و احترام رنج‌های مشترک‌مان و در اعتراض به ظلم‌های ستمگران» خبر دادند.
۲۸ تن از زندانیان سیاسی که این نامه را امضا کرده‌اند، در زندان‌های اوین و زندان تهران بزرگ (فشافویه) و زندان عادل‌آباد شیراز محبوسند.
در بخشی از این بیانیه خطاب به مردم ایران آمده است: «ما به یاد و احترام رنج‌های مشترک‌مان و در اعتراض به ظلم‌های ستمگران که شمه‌ای از آن را برخواهیم شمرد، و به پاسداشت مبارزه شما برای آزادی، دموکراسی، رفع تبعیض و نابرابری و احقاق حقوق انسان، از بامداد اولین روز قرن پانزدهم به مدت سه روز اعتراض خود را به صورت اعتصاب غذا نشان خواهیم داد.»
زندانیان سیاسی در این بیانیه، به مرگ زندانیانی چون بهنام محجوبی و اعدام زندانیانی چون نوید افکاری، مصطفی صالحی، و محمد ثلاث اعتراض کرده‌اند و فهرستی از موارد نقض‌کننده حقوق بشر در ایران را هم ذکر کرده‌اند؛ از کشتار مردم معترض در آبان ۹۸ تا تجمعات گسترده بازنشستگان و کارگران در ایران.
در بخشی از این بیانیه با اشاره به تصمیم اخیر مقامات اجرایی کشور در تعیین حداقل دستمزد کارگران برای سال جدید، بر«یاد و احترام رنج بی‌شمار گرسنگان وطن در برابر سفره عید نوروز» و «اعتراض به خشونت کشنده فقر که در آخرین زخمه‌اش با تعیین حداقل دستمزد ۱۴۰۰ کفاف پنج روز زندگی انسانی را نمی‌دهد»، تاکید شده است.
این زندانیان سیاسی همچنین به مصایب اجتماعی اخیر در ایران هم اشاره کرده‌اند و نوشته‌اند که «به یاد و احترام رنج آوارگانی که در حاشیه‌نشینی و پشت‌بام خوابی به اسارت رفته‌اند و در اعتراض به استبدادی که حتی در زندان هم در پی گسستن هر پیوندی‌ست و به جبر تبعید آواره‌ات می‌کند، اعتصاب غذا خواهیم کرد.»
امضاکنندگان نامه، حاکمان و مقامات جمهوری اسلامی ایران را «خودکامه» خوانده‌اند و تاکید کرده‌اند که «بسیار کسان در زندان هستند که در این تلاش برای تجدید پیوند با شما مردم و به‌ویژه کارگران، معلمان، بازنشستگان و زحمتکشان در کنار ما ایستاده‌اند، اما تبعید، انفرادی و بسی ستم‌های ناروا مجال‌شان نداد تا نام‌شان ذیل این اعتصاب نوروزی آغاز قرن باشد.»
سعید اقبالی، سینا بهشتی، پیمان پورداد، حسین جندقیان، معین حاجی‌زاده، کیوان صمیمی (از زندان اوین)، محمد شریفی‌مقدم و کیانوش عباس‌زاده (از زندان فشافویه)، محمد داوری و سجاد زارع (از زندان عادل‌آباد) و کسری نوری، تعدادی از امضاکنندگان این نامه هستند.
درخواست از دادگاه لاهه برای احضار مقام‌های ایران و مدارک مربوط به کشته‌های آبان ۹۸
دادستانی دادگاه بین‌المللی-مردمی وقایع آبان در نامه‌ای به سفیر ایران در لاهه، ضمن احضار ده‌ها نفر از مقامات جمهوری اسلامی، خواستار ارائه مدارک از طرف آنها درباره وقایع آبان ۹۸ شده است؛ اعتراضاتی گسترده که به شدت سرکوب شد و طی آن صدها نفر کشته شدند در سالگرد این اعتراضات، چند سازمان مدافع حقوق بشر با همراهی عده‌ای از فعالان اعلام کردند که در شهر لاهه، این دادگاه را برای رسیدگی به آنچه که اتفاق افتاد برگزار می‌‌کنند
SHOW LESS
نامه نسرين سنوده از زندان قرچك به سازمان ملل متحد
دبیر کل محترم سازمان ملل متحد
با احترام
اینجانب نسرین ستوده از زندان قرچک یکی از بدترین زندان‌های ایران این نامه را برای شما می‌فرستم تا شاید فعالیت‌های سازمان ملل متحد به نحوی افزایش یابد که در آینده‌ای نه چندان دور، گوشه‌ی کوچکی از آرزوهای بزرگ بشری را که در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر ذکر شده است محقق نماید. در ماه‌های گذشته بسیاری از هموطنان اقلیت‌های قومی و مذهبی ما را در ایران، در سکوت خبری اعدام کردند. همچنین در پگاه چهارشنبه ۲۹ بهمن زهرا اسماعیلی یکی از زندانیان این زندان به همراه هشت تن دیگر به چوبه‌ی دارسپرده شد. شما نیک می‌دانید که در آمار بسیار بالای اعدام‌ها در ایران چه اشتباهاتی قابل پیش‌بینی است و من به عنوان کسی که از نزدیک در جریان پرونده‌ی زهرا اسماعیلی بوده‌ام، می‌دانم که او دست به قتل نزده بود. از شما جامعه‌ی بین‌المللی و فعالان حقوق بشر درخواست دارم که موضوع اعدام در جامعه‌ی ایران به ویژه علیه قومیت‌ها و اقلیت‌های مذهبی و همچنین زنان، توجه کافی مبذول نمایند و اقدامات لازم برای جلوگیری از اعدام‌های گسترده را به عمل آورند
تشدید سرکوب شهروندان کرد و بلوچ؛ هشدار سازمان حقوق بشر ایران
سازمان حقوق بشر ایران؛ ۷ بهمن ۱۳۹۹: طی ۵ هفته گذشته روند اعدام شهروندان بلوچ شدت گرفته و طبق آمار ثبت شده، دست‌کم ۱۹ بلوچ در زندان مرکزی مشهد و زندان مرکزی زاهدان اعدام شدند. از این میان چهار نفر برای اتهامات امنیتی و سیاسی به اعدام محکوم شده بودند. همچنین موج بازداشت شهروندان و فعالان کرد که از روز ۲۰ دی ماه در شهرهای کرج، تهران، مهاباد، ربط، نقده، بوکان، مریوان، سنندج، سقز و سروآباد آغاز شد، همچنان ادامه دارد. تا کنون حدود ۷۰ نفر بازداشت شده‌اند
سازمان حقوق بشر ایران نسبت به تشدید سرکوب و افزایش اعدام‌ها در کردستان و بلوچستان هشدار می‌دهد و خواستار واکنش جدی‌تر نهادهای حقوق بشری و جامعه جهانی است.
محمود امیری‌مقدم، سخنگو و مدیر این سازمان گفت: «نهادهای حقوق بشری و جامعه مدنی ایران باید با واکنش قوی نسبت به اعدام‌های بی رویه زندانیان بلوچ و دستگیری‌های گسترده فعالان کرد، هزینه نقض فاحش حقوق بشر در مناطق اتنیکی را بالا ببرند»
بنا به اطلاع سازمان حقوق بشر ایران، طی پنج هفته گذشته، اعدام شهروندان بلوچ روند سریع‌تر به خود گرفته است. طبق آمار ثبت شده توسط نهاد آمار سازمان حقوق بشر ایران، طی این مدت (از روز ۲۹ آذر ۱۳۹۹ تا امروز) دست‌کم ۱۹ شهروند بلوچ در شهرهای مشهد و زاهدان اعدام شده‌اند که دست‌کم چهار نفر ایشان با اتهامات سیاسی و امنیتی به اعدام محکوم شده بودند.
یک منبع مطلع به سازمان حقوق بشر ایران گفت: «هم‌اکنون ۱۲۴ زندانی محکوم به اعدام در زندان مرکزی زاهدان وجود دارد که حکم اعدام ایشان قطعی شده است. اکثریت ایشان با اتهامات مربوط به مواد مخدر هستند و تعدادی هم زندانیان سیاسی اهل‌تسنن و تعداد کمی هم متهم به قتل».
هم زمان با این اعدام‌ها، در غرب ایران نیز موجی از بازداشت و سرکوب شهروندان کرد آغاز شده است.
طبق گزارش‌هایی که به دست سازمان حقوق بشر ایران رسیده است، از ۲۰ دی ماه سال جاری و با شروع موج کم سابقه‌ای از بازداشت‌ها، که به‌نظر می‌رسد به قصد سرکوب جامعه مدنی کردستان صورت گرفته باشد، ده‌ها نفر که در حوزه‌های مختلف فرهنگی، محیط زیست و دانشجویی فعال بودند، بازداشت شدند.
این بازداشت شدگان همگی از شهروندان کرد در شهرهای کردنشین یا تهران و کرج هستند.
یک منبع مطلع که در این‌خصوص با سازمان حقوق بشر ایران صحبت می‌کرد، گفت: «بازداشتی‌ها تا کنون اجازه تماس با خانواده‌های خود را نداشته‌اند، جز در یک مورد که مادر یکی از آنها رفته بود و سر و صدا کرده بود. هیچ تماس تلفنی و یا ملاقاتی وجود نداشته است».
این منبع در خصوص تعداد بازداشت شدگان گفت: «برآورد تعداد دقیق بازداشت‌شدگان دشوار است چون بازداشت‌ها در شهرهای مختلف بوده و ممکن است خانواده‌هایی باشند که هنوز موضوع را خبری نکرده‌اند. ولی برآورد ما حدود ۷۰ بازداشت است».
به گزارش شبکه حقوق بشر کردستان، دست‌کم ۵۷ نفر درطی دو هفته اخیر بازداشت شده‌اند. همچنین به گزارش وبسایت حقوق بشری هنگاو، در طی ۱۶ روز گذشته دست‌کم ۷۴ شهروند کرد توسط نهادهای امنیتی بازداشت شده‌اند که پنج نفر از آنها آزاد شده و ۶۹ نفر کماکان در بازداشت به‌سر می‌برند.
بازداشت و سرکوب فعالان مدنی در ایران به یک امر متداول تبدیل شده است و این سرکوب‌ها در مناطق اتنیکی شدت بیشتری دارد. با این‌حال بازداشت‌های اخیر درطی سال‌های گذشته کم سابقه بوده است.
حکم حبس زهرا محمدی فعال مدنی و از اعضا انجمن فرهنگی- اجتماعی “نوژین” در دادگاه تجدید نظر سنندج به ۵ سال زندان تبدیل شد. او پیشتر به اتهام “تشکیل دسته و جمعیت با هدف برهم زدن امنیت ملی ” به ۱۰ سال حبس محکوم شده بود. به گزارش شبکه حقوق بشر کردستان، زهرا محمدی، مدیر مؤسسه فرهنگی نوژین بود و فعالیت‌های او شامل تدریس زبان و ادبیات کردی و سایر فعالیت‌های مربوط به جامعه مدنی است.او درخرداد ۱۳۹۸ توسط نیروهای امنیتی در سنندج بازداشت و در تاریخ ۱۱ آذر سال گذشته با سپردن وثیقه ۷۰۰ میلیون تومانی آزاد شد. سازمان عفو بین الملل سال گذشته خواستار آزادی بی قید و شرط اوشد. انجمن نوژین با مجوز رسمی از وزارت کشور طی چند سال گذشته اقدام به برگزاری کلاس‌هاى آموزش زبان کُردى در شهرهای مختلف کردستان کرده است
شبکه حقوق بشر کردستان از انتقال دریا طالبانی، فعال مدنی کرد پس از یک ماه بازداشت از بازداشتگاه سازمان اطلاعات سپاه پاسداران ارومیه به زندان مهاباد خبر داده است. براساس این گزارش این فعال مدنی در تاریخ ۲۰ دی همزمان با آغاز موج جدید بازداشت فعالان کرد در مهاباد بازداشت و به بازداشتگاه سازمان اطلاعات سپاه پاسداران در پادگان المهدی ارومیه منتقل شده بود. در روزهای گذشته ۶ نفر دیگر از بازداشت شدگان اخیر نیز با پایان بازجویی ها از این بازداشتگاه به زندان مرکزی ارومیه منتقل شدند